28/10/13

Παίζουμε "Παρέλαση"

Σήμερα ξημέρωσε ο θεός μια υπέροχη μέρα. Έχω παρατηρήσει πως στις εθνικές επετείους δεν βρέχει, σχεδόν ποτέ. Λες και συμφωνεί κι ο θεός για μια βόλτα στον ήλιο και μας τον χαρίζει απλόχερα. Σήμερα επίσης, δε δουλεύαμε. Εγώ δηλαδή. Γιατί ο Χωστήρας δούλευε, αλλά από το απόγευμα και μετά. Ξύπνησα λοιπόν ορεξάτη και ήθελα να πάω στην παρέλαση. Έκανα ένα μπάνιο, έβγαλα τα καλά μου, τα φόρεσα, έφτιαξα τα μαλλιά μου ψηλά σε κότσο, βάφτηκα, φόρεσα και τα γυαλιά ήλίου-θερμοσίφωνες και περίμενα τον Χωστήρα να ξυπνήσει να φύγουμε.
Στις 10 άρχισα να ανησυχώ. Ο Χωστήρας δεν κοιμόταν απλά, αλλά ούτε που ανέπνεε. Πάω πάνω του, τον σκουντάω και δεν μου αντιγύρισε ούτε ένα "μμμ". Νεκρική σιγή. Να σας πω την αλήθεια, φοβήθηκα λίγο. Επειδή καπνίζει κάτι ήχους φορτηγού τους κάνει που και που. Σήμερα τίποτα. Πήρα κι εγώ δραστικές λύσεις. Σκουντήγματα, τραβήγματα κουβέρτας, ξανά σκουντήγματα. Μέχρι και πάνω ανέβηκα για να δώ αντιδράσεις. Οπότε και ξύπνησε. Άυπνος και φανερά κουρασμένος με παρακάλεσε να τον αφήσω να κοιμηθεί άλλο λίγο και μετά θα φεύγαμε για την παρέλαση.
Εγώ παρόλα αυτά ήμουν έτοιμη για βόλτα. Περίμενα να με δει βαμμένη και ντυμένη και να σκεφτεί πως είναι ωραία ευκαιρία να βγούμε μια βολτίτσα στον ήλιο. Αυτός όμως...το νου του...στον ύπνο.
Περνάει λίγη ώρα ακόμη και τον ξυπνάω αποφασισμένη να πάμε παρέλαση. Αρχίζει να ανοίγει το μάτι του. Όχι όμως τόσο όσο να με δει που έχω ετοιμαστεί κι είμαι με το ένα πόδι στη πόρτα. Και πάνω στη νύστα του μου λέει:

-Που πας αγάπη μου σημαιοστολισμένη;
-Στην παρέλαση. θα σηκωθείς να φύγουμε ή θα πάω μόνη μου;
-Μωρό μου, έλα εδώ να κάνεις παρέλαση πάνω μου...
-.......

Είχα κλείσει την πόρτα πίσω μου και βγήκα στην όμορφη μέρα να απολαύσω τον ήλιο. Παρακολούθησα την παρέλαση και συνάντησα τυχαία κάποιους φίλους. Κάτσαμε, ήπιαμε καφέ και γεμίσαμε τις μπαταρίες μας με ενέργεια. Έπειτα πέσανε προτάσεις στο τραπέζι για να πάμε για φαγητό. Όλοι συμφώνησαν και φύγανε. Εγώ σκεφτόμουν πως θα ήταν ένα καλό μάθημα του Χωστήρα να μην γυρίσω καθόλου το μεσημέρι. Και να με δει την επόμενη μέρα. Δεν είχα θυμώσει μαζί του. Απλά δεν θέλω να χάνω τις ωραίες μέρες και να κλείνομαι στο σπίτι. Εκείνος είναι κουρασμένος και έχει ανάγκη από ύπνο, εφόσον δεν κοιμάται και νορμάλ ώρες. Εγώ είμαι κουρασμένη αλλά κοιμάμαι σε σωστές ώρες. Δε μου πήγε η καρδιά να τον αφήσω μόνο του, το μεσημέρι. Πήγα λοιπόν σε μια ταβέρνα, παρήγγειλα δυο ωραίες μπριζόλες και συνοδευτικά και ορεκτικά και γύρισα σπίτι σαν τον Αϊ Βασίλη, με την αίσθηση πως θα χαρεί το μωρό μου που του έφερα φαγητό.

Εκείνος είχε απλωθεί στον καναπέ και χώνευε. Είχε περάσει η μάνα του και του είχε αφήσει μπιφτεκάκια, κεφτεδάκια κλπ. Εγώ φυσικά δεν πρόλαβα να τα δω. Είχαν εξαφανιστεί. Μου κόπηκε η όρεξη. Πήγα στο δωμάτιο, γδύθηκα και έπεσα για ύπνο, μετανιώνοντας που δεν είχα πάει για φαγητό με τα παιδιά....

Κάπως έτσι....χωρίζουν τα ζευγάρια...

....μόνο που εκείνος ήρθε στο κρεβάτι και παίξαμε "Παρέλαση" και μετά ξεθύμωσα και από την κούραση της "Παρέλασης" τσάκισα τη μπριζόλα μου και μισή δική του...

Καλή σας νύχτα.

3/10/13

Κι αν χωρίσουμε;

Κάνω αυτή την ανάρτηση, επειδή ο Χωστήρας μου είπε πως δεν τον αγαπώ πια. Και το τεκμηρίωσε πως δεν τον αγαπώ πια γιατί δε γράφω πια στο κοινό μας ιστολόγιο. Η αλήθεια είναι πως έχω βαρύ πρόγραμμα στη δουλειά μου αυτό το διάστημα και όταν επιστρέφω στο σπίτι τα βράδια ίσα που προλαβαίνω να μαγειρέψω μια μπουκιά φαϊ, να σκοτώσω καμιά αράχνη και να πλύνω κανένα βρακί. Μετά πέφτω για ύπνο και αφήνω τον Χωστήρα και τον κόσμο στις αϋπνίες του και στις νυχτερινές τους ασχολίες.

Παρόλα αυτά, σήμερα γύρισα νωρίς. Αντί για 10, γύρισα 10 παρά 5. Οπότε είπα να ασχοληθώ λίγο με το πνευματικό μας παιδί. Δεν έχουμε βαφτίσει κανένα παιδί. Για το ιστόλόγιο λέω. Σκεφτόμουν τις προάλλες, πόσο έχω δεθεί με κάποια άτομα από εδώ μέσα. Τον γιό μου τον Θωμά, την Κατερίνα, την Ιωάννα, τον Γρηγόρη. Τα φοιτητάκια της παρέας αλλά και πόσο απολαμβάνω αναρτήσεις όπως της Δάφνης που ξεσηκώνει θύελλες αντιδράσεων και προκαλεί καταιγισμό σχολίων.

Σκέφτομαι τον Snake με τα ατελείωτα αστεία του στο fb, την Angua και τον Θόδωρα (Τhor), τον φίλο μας Stone Cold στα ξένα. Παρένθεση: Κάθε πρωί που πάω στη δουλειά, περνάω μπροστά από κάμποσα μαγαζιά από αυτά που αγοράζουν χρυσό. Έχουν ανοίξει παντού πια. Αυτό το Gold απ' έξω μου θυμίζει τον εξ Αγγλίας ορμώμενο Stone Cold (παράφραση) αλλά και την χρυσή καρδιά του Χωστηράκου μου.

Άλλες φορές σκέφτομαι την σεμνή και ευαίσθητη Airis, την καλλιτέχνιδα me maria, την Eva  με τους ωραίους της προβληματισμούς, την Love addict, τον φοιτητάκο Ρασκόλνικωφ που δε ξέρει τι θέλει να γίνει, τον Πρόεδρο και τις μπίρες του, ειδικά τα βράδια που τραβιέται ακόμη μια παγωμένη. Γελάω πολύ με τα σχόλια του tremens. Αναρωτιέμαι ακόμη που χάθηκαν τα δυνατά χαρτιά:το Partali, o Perinio, o Afrikanos, o Διπρόσωπος, ο Monsieur Cannibal, o Alza και οι αποτυχημένες (εν μέρει) διακοπές του στα Κύθηρα.

ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο TOMMY STARK, ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Κι έχω μια μοναδική ερώτηση για σας:

ΑΝ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΣΤΗΡΑ...ΘΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΤΕ;;;