Δεν ξέρω αν ο Χωστήρας είναι θεός. Ξέρω πως έχει συνωμοτήσει με τον θεό και δε με αφήνουν σε χλωρό κλαρί.
Εγώ μάτια για άλλον δεν έχω από τότε που τον γνώρισα. Αντιθέτως έχω πέσει με τα μούτρα στον ερωτά του και είναι στο χέρι του να με κάνει την πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου ή να με κάνει την πιο δυστυχισμένη. Έχω αφεθεί και απλά έχω εμπιστοσύνη στην ομορφιά μου και στην τσαχπινιά μου. Κι ελπίζω να μην του πάρει τα μυαλά καμιά άλλη από βόρειες και κρυόκωλες χώρες. Και ξέρετε πως το επαγγελμά του περιέχει πολλές προκλήσεις....
(Έτσι για το γαμώτο να σας ενημερώσω πως ένα βράδυ έφτασε στο σπίτι ψιλομεθυσμένος και με ένα κουτί σοκολατάκια. Όταν ρώτησα "ποιος στα έδωσε" η απάντηση ήταν "μια πελάτισσα". Δε του μίλησα για ένα ολόκληρο τέταρτο και μετά τα φάγαμε αγκαλιά.)
Θέλω να πω πως είναι πολύ πιο εύκολο να τον προσεγγίσουν γκόμενες. Ενώ σε έναν χώρο με μικρά παιδιά, εκεί δηλαδή που βρίσκομαι εγώ, ποιον να φοβηθεί ο Χωστήρας;
Όλο αυτόν τον πρόλογο τον έκανα για να σας πω ένα περιστατικό που συνέβη σήμερα το πρωί και με έκανε να σκάσω στα γέλια και να ντραπώ και λίγο. Ο Χωστήρας δεν το ξέρει ακόμη. Δε πρόλαβα να του το πω. Οπότε θα το διαβάσει όταν επιστρέψει και θα γελάει σα χαζό. Και θα ευχαριστεί τον θεό που είναι με το μέρος του.
Που λέτε έπεσα στην ανάγκη του έρωτά του. Όμως δεν ήταν έτσι πάντα τα πράγματα. Πριν από τους μπόλικους μήνες που είμαστε μαζί, είχα κάνει άλλες πολυήμερες σχέσεις. Μια από αυτές κράτησε περισσότερο από όλες τις άλλες. Κράτησε ακριβώς 93 μέρες. Από εκεί και πέρα με έπιασε η κατρακύλα. Δηλαδή στο δίμηνο τέλειωνε το παραμύθι. Μέχρι τον Χωστήρα. Που φτου να μην μας ματιάξω το πάμε καλά το πολυυυήηηημερο...
Ο "93 μέρες" ήταν ένα αγόρι που γνώριζα από το σχολείο, αλλά κάναμε σχέση σε μεγαλύτερη ηλικία. Αντέξαμε όσο αντέξαμε, αλλά ήταν πραγματικά πολύ όμορφος. Είμαι υπέρ της άποψης πως αν είσαι με κάποιον άνθρωπο μαζί, δε σημαίνει πως όταν χωρίσετε, ασχημαίνει, γίνεται μαλάκας ή σε έχει απόλυτα εκμεταλλευτεί. Είμαστε οι επιλογές μας. Και φταίμε κι εμείς στους χωρισμούς. Όχι μόνο οι άλλοι. Οπότε ο "93 μέρες" ήταν, είναι και θα είναι όμορφος. Αλλά όχι δικός μου πια και ούτε εγώ δική του.
ΟΜΩΣ
ΟΜΩΣ
ΟΜΩΣ
Σήμερα το πρωί περίπου στις 8:30 τον συνάντησα στον δρόμο για την δουλειά. Μάλιστα είχα ξυπνήσει με όρεξη, είχα βαφτεί ελαφρώς, είχα φτιάξει και τα μαλλιά μου και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τον λεχριτη, ήμουν πολύ ομορφούλα. Τον βλέπω λοιπόν τον "93 μέρες" και με πλησιάζει. Και είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που σκέφτεσαι άκυρα πράγματα. πχ
Πόσο τυχερή είμαι που έχω τον Χωστήρα μου; Κοίταξε πως χάλασε ο "93 μέρες". πχ 2 Έπρεπε να πάω από άλλον δρόμο. Τι το ήθελα να έρθω από εδώ; πχ 3 Λες να έχει κάνει καμια σχέση της προκοπής ή κι αυτός γύριζε σαν τον αλήτη απο την μια στην άλλη; πχ 4 θα γνώρισε άραγε τη χωστηρούλα του, όπως εγώ το υπεροχο αυτό μωρό μου;.
Καθώς λοιπόν μειώνεται η απόσταση ανάμεσά μας, με πλησιάζει ο "93 μέρες" και με ένα πλατύ χαμόγελο με καλημερίζει. Κοντοστέκομαι λέγοντας κι εγώ Καλημέρα. Και εκείνη την μικρή στιγμή που πήγε να περάσει από το μυαλό μου η σκέψη της ομορφιάς του, ο θεός και ο Χωστήρας κάνουν ένα τρελό μαγικό και χωρίς καν να το καταλάβω, το νερό ενός ολόκληρου κουβά από έναν όροφο, άδειασε πάνω στο κεφάλι μου.
Ντροπή στην αρχή. Ο "93 μέρες" μένει εκπληκτος. Δεν ξέρει τι να κάνει για να με βοηθήσει. Κοιτάζει προς τα πάνω να δει ποιος το κατάφερε αυτό με τόσο καλό στόχο. Κοιτάζω κι εγώ πάνω. Ο θεός και ο Χωστήρας με την μορφή μιας γιαγιάς...μου ζητάνε συγγνώμη.
Φεύγω λίγο ντροπιασμένη από το σημείο και μόλις στρίβω στη γωνία, κυριολεκτικά με πιάνουν τα γέλια και κάθομαι σε ένα σκαλάκι να συνέλθω. Ανάβω ένα τσιγάρο, παρόλο που το έχω κόψει. Πρόλαβα κι έκλεψα ένα από το πακέτο του Χωστήρα. Βασικά δυο έκλεψα. Το ένα θα το κάπνιζα αργότερα με τον καφέ.
Όσο το τσιγάρο καίγεται σκέφτομαι μέσα σε μια απίθανα καλή διάθεση, τι θα κάνει ο Χωστήρας αν θα του πω το σκηνικό. Σκέφτομαι μήπως δεν το πάρει καλά, αλλά συνεχίζω να γελάω. Τελικά θα το διαβάσει εδώ και θα βλέπω το βλεμμα του όταν το διαβάζει.
Η διάθεσή μου είναι όλη μέρα καλή εξαιτίας του ντουζ που έκανα μπροστά σε έναν από τους έρωτες του παρελθόντος. Και συνεχίζει να είναι καλή γιατί νιώθω πως περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου. Ακόμη κι αν θυμώσει που έκανα ανάρτηση για κάποιον άλλο, ακόμη κι αν νευριάσει που ασχολήθηκα παραπάνω, ακόμη θα χαμογελάω, γιατί τώρα πια ξέρω....τι έφταιγε και το έβαζα στα πόδια σε 60-93 μέρες.
Ο Χωστήρας...δε θα με άφηνε ποτέ σαν βρεγμένο παπί στη μέση του δρόμου....για να συνεχίσει το δρόμο του................
Καλή σας νύχτα
Εγώ μάτια για άλλον δεν έχω από τότε που τον γνώρισα. Αντιθέτως έχω πέσει με τα μούτρα στον ερωτά του και είναι στο χέρι του να με κάνει την πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου ή να με κάνει την πιο δυστυχισμένη. Έχω αφεθεί και απλά έχω εμπιστοσύνη στην ομορφιά μου και στην τσαχπινιά μου. Κι ελπίζω να μην του πάρει τα μυαλά καμιά άλλη από βόρειες και κρυόκωλες χώρες. Και ξέρετε πως το επαγγελμά του περιέχει πολλές προκλήσεις....
(Έτσι για το γαμώτο να σας ενημερώσω πως ένα βράδυ έφτασε στο σπίτι ψιλομεθυσμένος και με ένα κουτί σοκολατάκια. Όταν ρώτησα "ποιος στα έδωσε" η απάντηση ήταν "μια πελάτισσα". Δε του μίλησα για ένα ολόκληρο τέταρτο και μετά τα φάγαμε αγκαλιά.)
Θέλω να πω πως είναι πολύ πιο εύκολο να τον προσεγγίσουν γκόμενες. Ενώ σε έναν χώρο με μικρά παιδιά, εκεί δηλαδή που βρίσκομαι εγώ, ποιον να φοβηθεί ο Χωστήρας;
Όλο αυτόν τον πρόλογο τον έκανα για να σας πω ένα περιστατικό που συνέβη σήμερα το πρωί και με έκανε να σκάσω στα γέλια και να ντραπώ και λίγο. Ο Χωστήρας δεν το ξέρει ακόμη. Δε πρόλαβα να του το πω. Οπότε θα το διαβάσει όταν επιστρέψει και θα γελάει σα χαζό. Και θα ευχαριστεί τον θεό που είναι με το μέρος του.
Που λέτε έπεσα στην ανάγκη του έρωτά του. Όμως δεν ήταν έτσι πάντα τα πράγματα. Πριν από τους μπόλικους μήνες που είμαστε μαζί, είχα κάνει άλλες πολυήμερες σχέσεις. Μια από αυτές κράτησε περισσότερο από όλες τις άλλες. Κράτησε ακριβώς 93 μέρες. Από εκεί και πέρα με έπιασε η κατρακύλα. Δηλαδή στο δίμηνο τέλειωνε το παραμύθι. Μέχρι τον Χωστήρα. Που φτου να μην μας ματιάξω το πάμε καλά το πολυυυήηηημερο...
Ο "93 μέρες" ήταν ένα αγόρι που γνώριζα από το σχολείο, αλλά κάναμε σχέση σε μεγαλύτερη ηλικία. Αντέξαμε όσο αντέξαμε, αλλά ήταν πραγματικά πολύ όμορφος. Είμαι υπέρ της άποψης πως αν είσαι με κάποιον άνθρωπο μαζί, δε σημαίνει πως όταν χωρίσετε, ασχημαίνει, γίνεται μαλάκας ή σε έχει απόλυτα εκμεταλλευτεί. Είμαστε οι επιλογές μας. Και φταίμε κι εμείς στους χωρισμούς. Όχι μόνο οι άλλοι. Οπότε ο "93 μέρες" ήταν, είναι και θα είναι όμορφος. Αλλά όχι δικός μου πια και ούτε εγώ δική του.
ΟΜΩΣ
ΟΜΩΣ
ΟΜΩΣ
Σήμερα το πρωί περίπου στις 8:30 τον συνάντησα στον δρόμο για την δουλειά. Μάλιστα είχα ξυπνήσει με όρεξη, είχα βαφτεί ελαφρώς, είχα φτιάξει και τα μαλλιά μου και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τον λεχριτη, ήμουν πολύ ομορφούλα. Τον βλέπω λοιπόν τον "93 μέρες" και με πλησιάζει. Και είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που σκέφτεσαι άκυρα πράγματα. πχ
Πόσο τυχερή είμαι που έχω τον Χωστήρα μου; Κοίταξε πως χάλασε ο "93 μέρες". πχ 2 Έπρεπε να πάω από άλλον δρόμο. Τι το ήθελα να έρθω από εδώ; πχ 3 Λες να έχει κάνει καμια σχέση της προκοπής ή κι αυτός γύριζε σαν τον αλήτη απο την μια στην άλλη; πχ 4 θα γνώρισε άραγε τη χωστηρούλα του, όπως εγώ το υπεροχο αυτό μωρό μου;.
Καθώς λοιπόν μειώνεται η απόσταση ανάμεσά μας, με πλησιάζει ο "93 μέρες" και με ένα πλατύ χαμόγελο με καλημερίζει. Κοντοστέκομαι λέγοντας κι εγώ Καλημέρα. Και εκείνη την μικρή στιγμή που πήγε να περάσει από το μυαλό μου η σκέψη της ομορφιάς του, ο θεός και ο Χωστήρας κάνουν ένα τρελό μαγικό και χωρίς καν να το καταλάβω, το νερό ενός ολόκληρου κουβά από έναν όροφο, άδειασε πάνω στο κεφάλι μου.
Ντροπή στην αρχή. Ο "93 μέρες" μένει εκπληκτος. Δεν ξέρει τι να κάνει για να με βοηθήσει. Κοιτάζει προς τα πάνω να δει ποιος το κατάφερε αυτό με τόσο καλό στόχο. Κοιτάζω κι εγώ πάνω. Ο θεός και ο Χωστήρας με την μορφή μιας γιαγιάς...μου ζητάνε συγγνώμη.
Φεύγω λίγο ντροπιασμένη από το σημείο και μόλις στρίβω στη γωνία, κυριολεκτικά με πιάνουν τα γέλια και κάθομαι σε ένα σκαλάκι να συνέλθω. Ανάβω ένα τσιγάρο, παρόλο που το έχω κόψει. Πρόλαβα κι έκλεψα ένα από το πακέτο του Χωστήρα. Βασικά δυο έκλεψα. Το ένα θα το κάπνιζα αργότερα με τον καφέ.
Όσο το τσιγάρο καίγεται σκέφτομαι μέσα σε μια απίθανα καλή διάθεση, τι θα κάνει ο Χωστήρας αν θα του πω το σκηνικό. Σκέφτομαι μήπως δεν το πάρει καλά, αλλά συνεχίζω να γελάω. Τελικά θα το διαβάσει εδώ και θα βλέπω το βλεμμα του όταν το διαβάζει.
Η διάθεσή μου είναι όλη μέρα καλή εξαιτίας του ντουζ που έκανα μπροστά σε έναν από τους έρωτες του παρελθόντος. Και συνεχίζει να είναι καλή γιατί νιώθω πως περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου. Ακόμη κι αν θυμώσει που έκανα ανάρτηση για κάποιον άλλο, ακόμη κι αν νευριάσει που ασχολήθηκα παραπάνω, ακόμη θα χαμογελάω, γιατί τώρα πια ξέρω....τι έφταιγε και το έβαζα στα πόδια σε 60-93 μέρες.
Ο Χωστήρας...δε θα με άφηνε ποτέ σαν βρεγμένο παπί στη μέση του δρόμου....για να συνεχίσει το δρόμο του................
Καλή σας νύχτα