Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει εντελώς. Θα προτιμούσα να είμαι νεράιδα και να πετάω ή έστω να είμαι γοργόνα και να κολυμπάω. Πηγαίνω το πρωί στο σούπερ μάρκετ να αγοράσω μπύρες. Είχαμε ωραίο φαγητό το μεσημέρι - δε θα σας πω τί για να μην σας ανοίξω την όρεξη- και ταίριαζαν μπύρες. Έτσι πετάχτηκα -σα νεράιδα- να αγοράσω μερικές. Καθώς φτάνω στον διάδρομο με τα αναψυκτικά, κοντοστέκεται μια κυρία μεγαλούτσικη γύρω στα εξήντα πλάι μου και κοιτάζει στα ράφια. Παράλληλα καταφτάνει μια άλλη κυρία περασμένης ηλικίας γύρω στα εβδομήντα και την ρωτάει που μπορεί να βρει ΤΣΙΤΣΙΜΠΥΡΑ. Εκείνη της απαντάει με απαίσια αυθάδεια:
-Και που θες να ξέρω εγώ κυρά μου που έχουν τα τζιτζίκια; Δεν είμαι υπάλληλος του καταστήματος, πελάτισσα είμαι. Τι με πέρασες; Και τί την θες εσύ την τσιτσιμπύρα στην ηλικία σου;
Έμεινα να την κοιτάω εμβρόντητη. Θα μπορούσε απλά να πει πως δεν ξέρει που είναι το προϊόν ή κάτι παρόμοιο. Θίχτηκε τόσο πολύ επειδή υπονόησε η ηλικιωμένη ότι αυτή μοιάζει με υπάλληλο. Και είχε το θράσος να κάνει και κήρυγμα στην ηλικιωμένη γυναίκα.
Αυτή η γυναίκα είχε εμφανώς πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Φαινόταν στο πρόσωπό της. Παχουλή, κακοβαμμένη ξανθιά, με συντηρητικά ρούχα και πολύ έντονα βαμμένα κόκκινα χείλη. Λες και είχε ξεπηδήσει η μάγισσα από τα παραμύθια στο σούπερ μάρκετ.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά μόλις η ηλικιωμένη κυρία έφυγε, εκείνη γύρισε σε μένα και άρχισε:
-Μα καλά που πάνε με τόση ζέστη οι κωλόγριες; Βάρος της κοινωνίας. Εγώ δεν τις αντέχω καθόλου. Μια μέρα πήγα να πατήσω μία με το τζιπ μου, αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκα πως δεν αξίζει να πάω φυλακή για τις παλιόγριες.
Έμεινα άναυδη, δε μπορούσα να πιστέψω τί είχε ξεστομίσει αυτή η γυναίκα. Δεν είχε καθόλου συναίσθηση της κατάστασής της. Σε λιγότερο από δέκα χρόνια...θα βρισκόταν στην ίδια και ίσως σε χειρότερη θέση. Της γύρισα τον κώλο και έφυγα προς το ταμείο χωρίς να της δώσω σημασία.
Κι έρχεται από πίσω μου και αρχίζει αυτό το παιχνιδάκι που γίνεται στα ταμεία των σουπερ μάρκετ.
-Ένα πράγμα έχω μόνο, έχω παρκάρει με αλάρμ και πρέπει να βιαστώ, ασε με να περάσω κοριτσάκι μου.
-Κι εγώ ένα πράγμα έχω μόνο και βιάζομαι. Λυπάμαι. Θα περιμένετε. Της απάντησα και το κατευχαριστήθηκα. Μετά άρχισε να με βρίζει στις διπλανές κυρίες. Και οι νέοι σήμερα δεν έχουν υπομονή και είναι αυθάδεις και δεν σέβονται τους μεγαλυτέρους....και μπλα μπλα μπλα.....πλήρωσα κι έφυγα.
Πείτε μου δε θα ήταν καλύτερα αν ήμουν νεράιδα ή γοργόνα; Τουλάχιστον δεν θα ζούσα τέτοιες σκηνές παράνοιας.
-Και που θες να ξέρω εγώ κυρά μου που έχουν τα τζιτζίκια; Δεν είμαι υπάλληλος του καταστήματος, πελάτισσα είμαι. Τι με πέρασες; Και τί την θες εσύ την τσιτσιμπύρα στην ηλικία σου;
Έμεινα να την κοιτάω εμβρόντητη. Θα μπορούσε απλά να πει πως δεν ξέρει που είναι το προϊόν ή κάτι παρόμοιο. Θίχτηκε τόσο πολύ επειδή υπονόησε η ηλικιωμένη ότι αυτή μοιάζει με υπάλληλο. Και είχε το θράσος να κάνει και κήρυγμα στην ηλικιωμένη γυναίκα.
Αυτή η γυναίκα είχε εμφανώς πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Φαινόταν στο πρόσωπό της. Παχουλή, κακοβαμμένη ξανθιά, με συντηρητικά ρούχα και πολύ έντονα βαμμένα κόκκινα χείλη. Λες και είχε ξεπηδήσει η μάγισσα από τα παραμύθια στο σούπερ μάρκετ.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά μόλις η ηλικιωμένη κυρία έφυγε, εκείνη γύρισε σε μένα και άρχισε:
-Μα καλά που πάνε με τόση ζέστη οι κωλόγριες; Βάρος της κοινωνίας. Εγώ δεν τις αντέχω καθόλου. Μια μέρα πήγα να πατήσω μία με το τζιπ μου, αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκα πως δεν αξίζει να πάω φυλακή για τις παλιόγριες.
Έμεινα άναυδη, δε μπορούσα να πιστέψω τί είχε ξεστομίσει αυτή η γυναίκα. Δεν είχε καθόλου συναίσθηση της κατάστασής της. Σε λιγότερο από δέκα χρόνια...θα βρισκόταν στην ίδια και ίσως σε χειρότερη θέση. Της γύρισα τον κώλο και έφυγα προς το ταμείο χωρίς να της δώσω σημασία.
Κι έρχεται από πίσω μου και αρχίζει αυτό το παιχνιδάκι που γίνεται στα ταμεία των σουπερ μάρκετ.
-Ένα πράγμα έχω μόνο, έχω παρκάρει με αλάρμ και πρέπει να βιαστώ, ασε με να περάσω κοριτσάκι μου.
-Κι εγώ ένα πράγμα έχω μόνο και βιάζομαι. Λυπάμαι. Θα περιμένετε. Της απάντησα και το κατευχαριστήθηκα. Μετά άρχισε να με βρίζει στις διπλανές κυρίες. Και οι νέοι σήμερα δεν έχουν υπομονή και είναι αυθάδεις και δεν σέβονται τους μεγαλυτέρους....και μπλα μπλα μπλα.....πλήρωσα κι έφυγα.
Πείτε μου δε θα ήταν καλύτερα αν ήμουν νεράιδα ή γοργόνα; Τουλάχιστον δεν θα ζούσα τέτοιες σκηνές παράνοιας.